hoop & hekeligheden

Zuid-Afrika. Land van prachtige landschappen, van blauwe zeeen, van heerlijke zonneschijn. Land vol prachtige diverse mensen, liefde voor God en muzikaliteit.
Zuid-Afrika. Land gevuld met gebrokenheid, armoede, ongelijkheid en hardheid.

Wat heb ik er een ontzettende hekel aan dag in, dag uit, bij ieder kruispunt, bij iedere winkel, om geld gevraagd te worden. Manipulerende, volhoudende, hopeloze, veroordelende blikken. Wat heb ik er een hekel aan te merken dat ik me erger aan die mensen, ze wil negeren, niet wil dat ze op me af komen... te merken dat ik mijn hart hard maak.
Wat heb ik er een hekel aan om zoveel gebroken verhalen te horen in de counselling room: mannen en vrouwen die vreemd gaan bij het leven. De cultuur waarin dit normaal lijkt te zijn. Vrouwen die het niet over hun hart kunnen verkrijgen om een abortus te doen, maar worden gedwongen door hun man. Jonge meisjes, slachtoffers van human trafficking, die in de counselling room gefrustreerd aan hun kleren zitten te pulken, geen oogcontact zoeken, niet in staat zijn om woorden te geven aan wat ze hebben doorstaan.
Wat heb ik een hekel aan de 'normaalheid' van gebroken families; mannen die hun vrouw met kind achter laten om te werken in een ander land. Kinderen die naar de, voor hen, wildvreemde grootouders worden gestuurd om daar opgevoed te worden. Een man die zijn vrouw dreigt hun 5 jaar oude dochter mee te nemen naar Congo en te zorgen dat zij haar voor de rest van haar leven zal haten, als zij er voor kiest het nieuwe leven in haar buik niet weg te laten halen. Wat heb ik er een hekel aan te leren dat dit levensechte en gemeende bedreigingen zijn. Wat heb ik er een ontzettende hekel aan dat de vrouw gelooft dat dit liefde is en dat hij goed voor haar zorgt, omdat alle mannen uit haar land zo zijn volgens haar en hij nog een van de beste is. Wat heb ik er een ontzettende hekel aan te zien dat mensen genoegen nemen met deze misbruikende, bedreigende, zogenoemde liefde.
Wat heb ik er een hekel aan een zwangere vrouw te horen zeggen dat ze geen goede moeder kan zijn en er daarom liever voor kiest haar kindje te doden. Wat heb ik een hekel aan alle klotige omstandigheden die mensen niet meer laten hopen, maar naar wanhopige uitwegen doet grijpen.

Wat heb ik er een ontzettende hekel aan om getuige te zijn van de counsellor die een lieve, jonge moeder moet vertellen dat haar HIV test positief was.
Wat heb ik er een hekel aan langs de townships, de duizenden krotten, te rijden in mijn auto, denkend aan het huis waar ik in woon.
Wat heb ik er een hekel aan dat jonge christenen zo hard moeten worstelen om weg te komen van gevaarlijke familietradities en rituelen.

Maar, wat zijn het waardevolle dingen om een hekel aan te hebben. Wat zijn het prachtige mogelijkheden om mensen even gewaardeerd te laten voelen, om hen te vertellen dat ze geliefd zijn, dat er hoop is. Wat zijn het prachtige mogelijkheden te helpen om Gods licht in die duisternis te laten schijnen.


Jeps, en zo gaan we door... met fijnigheden en dieptepunten, momenten van heimwee en ontzettende genietmomenten. Het leven leven, net zoals in Nederland... met God als vastigheid die altijd dezelfde is :)

Lieve groetjes!








Mocht je me willen ondersteunen, dan mag dat zeker! Gebed en/of sponsoring in de vorm van geld is van harte welkom.
Ieder beetje helpt me om langer te kunnen blijven en langer te kunnen helpen in het Pregnancy Centre. Je mag een mailtje sturen naar rianeikelboom@gmail.com, of direct geld overmaken naar bankreknr: 387022724 t.n.v. J.C. Eikelboom. Voel je vrij, maar niet verplicht :) Dank!