Toen televisie realiteit werd..
Blijf op de hoogte en volg Ree
08 Januari 2016 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Dag allemaal!
Het is langer dan een jaar geleden dat ik iets heb geschreven! Shame on me! Ik ben nog steeds in Zuid Afrika en alhoewel de invulling van mijn dagen is veranderd, voelt alles zo 'normaal' aan dat ik vaak niet weet waar een blog over te schrijven.
Deze afgelopen week heb ik iets meegemaakt dat ook voor mij, 2 jaar wonend in Zuid Afrika, niet gewoon was.
Ik ga mijn best doen om mijn Nederlands naar boven te halen, maar vergeef me als ik fouten maak!
Laat ik eerst de personen in dit verhaal voorstellen:
Als eerste Hapiloe, een van mijn beste vriendinnen hier. Ze woont en werkt in Kaapstad, maar is opgegroeid in de hoofdstad van Lesotho (een land IN Zuid Afrika). We waren samen afgereisd naar Maseru om de feestdagen door te brengen bij haar ouders.
Dan is er Mme Mamatala en Ntate Mpho, Hapiloe's ouders. Ze wonen in Maseru, maar ik heb hen vorig jaar ontmoet in de zomervakantie in Kaapstad. We hebben de tijd rondom kerst samen door gebracht en voor ze terug naar huis gingen hebben ze mij praktisch geadopteerd als hun dochter. Schatten van mensen met een enorm groot hart!
Als laatste Ntate Tau, een alleenstaande vader met 3 kinderen. Een aantal maanden geleden een gezonde man, en werknemer van Mme Mamatala en Ntate Mpho. De familie is besmet met het HIV virus.
Het was zaterdagochtend, de tweede dag van het nieuwe jaar.
Mme Mamatala kwam de woonkamer binnen en vroeg Haps en mij of we mee wilden naar Ha Ramohajane, een dorpje verderop. Ze moest wat boodschappen afleveren bij een man die ze kent. We stapten in de auto, stopten onderweg bij een plaatselijke supermarkt (zie foto) en tijdens het uur hobbelen in de auto kom ik meer te weten over de man waar we naar toe gaan. Mme Mamatale heeft hem haar ouders oude huis gegeven om tijdelijk in te wonen. Ntate Tau had geen huis, geen geld om samen met zijn kinderen te zijn. Ze nam hem aan als werknemer in het dorpje, en gaf hem het huisje om samen met zijn kinderen in te wonen.
Toen ze hem aannam was hij een gezonde man, maar om de een of andere reden is hij met zijn medicijnen gestopt en heeft zijn heil gezocht bij de traditionele dokter. Met dit als resultaat.
We arriveren in Ha Ramohanjane. We laden de boodschappen uit de auto en komen binnen in een klein keukentje. Het is heet, vies en donker. Mohau, zijn 8 jarige zoontje neemt ons mee naar een volgende kamer, en daar ligt Ntate Tau. Een hoopje botten, op een dun matrasje op de grond.
De oude deken met gaten bedekt zijn lichaam voor een deel, maar het is onmogelijk niet te zien dat hij vel over been is. Zijn knieën, handen, ellebogen lijken veel te groot voor de rest van zijn lichaam. Hij groet ons in Sotho, en steekt zijn hand uit. Het lijkt hem bakken vol energie te kosten.
Na wat gepraat neemt Mme Mamatala de leiding: het jongetje wordt op pad gestuurd, Haps en ik krijgen een bezem in de handen geduwd, de andere kinderen moeten zich wassen met een teil water in de woonkamer. Mme Mamatala begint te koken in de keuken.
Mme Mamatala lijkt boos te zijn en wanneer het jongetje terug komt spreekt ze de kinderen en een vrouw streng toe. Terwijl we aan het schoonmaken zijn verteld Haps me wat er gebeurd. Een week geleden had Mme Mamatala boodschappen gebracht. Nu Ntate Tau terug is uit het ziekenhuis, zorgt zij ervoor dat hij regelmatig te eten heeft zodat hij zijn medicijnen kan nemen en aan kan sterken.
Mensen in het dorp zijn erachter gekomen dat er eten aan de kinderen wordt gebracht en hebben hun kans genomen. Ze hebben tegen de kinderen gezegd dat ze moeten delen, met als resultaat dat het gezin al een paar dagen geen eten meer heeft. De 14 jarige dochter was net die ochtend vertrokken naar Maseru om daar op de een of andere manier aan geld te komen. Haar 8 jarige broertje en 6 jarige zusje bleven achter met de zieke vader. Ze hebben honger en zijn vies.
De vrouw in de kamer, met haar baby op de rug, is net opgehaald door Mohau. Zij wordt betaald door Mme Mamatala om voor Ntate Tau en de kinderen te zorgen en het huis netjes te houden. Ze doet overduidelijk haar werk niet en heeft meer supervisie nodig. Na streng te zijn toegesproken steekt ook zij de handen uit de mouwen en maakt de keuken schoon, terwijl haar 1 jarige zoontje met een stok uit de gedroogde koeienpoep speelt, dat wordt gebruikt als kolen in het fornuis.
De hele middag maken we schoon, zo goed en zo kwaad als dat gaat zonder stromend water, zonder dweil en zonder schoonmaakmiddelen. Een paar uur later zijn de kinderen schoon gewassen, is de afwas gedaan, is de 'tuin' geveegd en staat er een maaltijd (geen groenten, want er is geen koelkast) op tafel, en is iedereen weer even wakker geschud. Ntate Tau ligt al die tijd op de grond in de andere kamer, met geen mogelijkheid kunnen zijn benen zijn lichaam dragen op dit moment.
Haps en ik voelen ons vies, we zitten onder het stof en langzaamaan is ons enthousiasme veranderd in wanhoop. (vorken en lepels afwassen, om ze vervolgens in een smerige la te leggen.. De hulp die we proberen te geven lijkt niet goed genoeg, er moet zoveel meer gebeuren).
Wanneer alles redelijk aan kant is, bidden we met Ntate Tau en de kinderen en laten het huis achter.
Je voelt het misschien al aankomen... Er is hulp nodig in dit gezin. Mme Mamatala heeft hulp nodig om dit gezin te helpen. Op dit moment is zij de enige die er voor hen is. Ntate Tau's familie wil niks met hem te maken hebben, omdat ze bang zijn dat ze voor zijn begrafenis moeten betalen. Er is geen regeling van de overheid, geen sociale dienst in het land, niks. Het gezin staat er alleen voor. En ikzelf ben bang dat over een paar weken de kinderen er wellicht alleen voor staan.
Mme Mamatala heeft niet om hulp gevraagd, maar het is nodig. Ze kan dit niet alleen doen, ze heeft een eigen bedrijf dat moet blijven lopen, ze heeft een man thuis, er zijn meer mensen die hulp van hen krijgen en ze hebben zelf al geen geld om een wasmachine te kopen bijvoorbeeld.
Op de weg terug naar huis vertelde ze dat ze waarschijnlijk zelf een paar weken in het huisje gaat wonen om de Ntate Tau op krachten te krijgen (ze zegt dat hij er al beter uit ziet dan een paar weken geleden) en zal vaak heen en weer rijden om de situatie in de gaten te houden. Ze betaald al de boodschappen, de benzine en haar tijd uit eigen zak, ondanks dat ze zo weinig hebben.
Er is hulp nodig. Gelukkig is de basisschool gratis in Lesotho, maar het ziekenhuis en de middelbare school, alles kost geld, en op dit moment is er geen geld om hen te helpen. Er is geen werkloosheidsuitkering, geen aow, geen kinderbijslag, geen verzekering. Mensen moeten zichzelf redden en het is moeilijk. (Ik werk hierbijvoorbeeld voor €5,14 per uur en dat is een relatief goed salaris, maar lang niet genoeg om een heel gezin van te kunnen onderhouden).
En daarom schrijf ik deze blog. Als eerste bid voor deze familie en Mme Mamatala en Ntate Mpho. Als tweede, help alsjeblieft mee om hen financieel te steunen. Een eenmalige gift, of een maandelijks bedrag. Het hoeft niet veel te zijn, euro's zijn veel waard hier en elke kleine bijdrage neemt wat gewicht van Mme Mamatala's schouders.
Ntate Tau heeft geen perfect leven geleden, maar niemand verdiend het om zo te leven, en zeker zijn kinderen niet.
Help alsjeblieft! Je kunt het geld overmaken naar mijn rekeningnummer:
NL57 RABO 0387 0227 24 t.n.v. J.C. Eikelboom, met als onderwerp 'Ntate Tau' (stuur mij een mailtje als je dat hebt gedaan).
Ik zal het vervolgens op 31 januari overmaken naar Mme Mamatala (het kost minstens 10 euro om geld over te maken naar een Zuid Afrikaanse rekening, vandaar dat ik het eerst zal verzamelen). Mme Mamatala is een verantwoordelijke en eerlijke vrouw en zal goed met het geld om gaan. Ze heeft onlangs een award gewonnen voor beste vrouwelijke ondernemer, omdat ze zoveel projecten start en mensen aan banen helpt. Ze verdient er zelf geen drol aan, maar doet het allemaal vanuit een goed hart.
Dit is een kans om een verschil te maken in iemands leven. De zieke, uitgehongerde lichamen die je op tv ziet..het is echt en Ntate Tau is een van hen.
Het is misschien een beetje een wanhopige uitroep en ik heb geen idee of er iets van geld zal komen, maar dit is het minste wat ik kan doen. Ik heb de mogelijkheid mensen aan te spreken die meer verdienen dan waar zij ooit van kunnen dromen en daar wil ik graag gebruik van maken.
Tot zover mijn niet normale Afrikaanse verhaal... Ik kom er steeds meer achter hoe 'veilig' en goed georganiseerd Nederland is. Het is uniek!
Het is langer dan een jaar geleden dat ik iets heb geschreven! Shame on me! Ik ben nog steeds in Zuid Afrika en alhoewel de invulling van mijn dagen is veranderd, voelt alles zo 'normaal' aan dat ik vaak niet weet waar een blog over te schrijven.
Deze afgelopen week heb ik iets meegemaakt dat ook voor mij, 2 jaar wonend in Zuid Afrika, niet gewoon was.
Ik ga mijn best doen om mijn Nederlands naar boven te halen, maar vergeef me als ik fouten maak!
Laat ik eerst de personen in dit verhaal voorstellen:
Als eerste Hapiloe, een van mijn beste vriendinnen hier. Ze woont en werkt in Kaapstad, maar is opgegroeid in de hoofdstad van Lesotho (een land IN Zuid Afrika). We waren samen afgereisd naar Maseru om de feestdagen door te brengen bij haar ouders.
Dan is er Mme Mamatala en Ntate Mpho, Hapiloe's ouders. Ze wonen in Maseru, maar ik heb hen vorig jaar ontmoet in de zomervakantie in Kaapstad. We hebben de tijd rondom kerst samen door gebracht en voor ze terug naar huis gingen hebben ze mij praktisch geadopteerd als hun dochter. Schatten van mensen met een enorm groot hart!
Als laatste Ntate Tau, een alleenstaande vader met 3 kinderen. Een aantal maanden geleden een gezonde man, en werknemer van Mme Mamatala en Ntate Mpho. De familie is besmet met het HIV virus.
Het was zaterdagochtend, de tweede dag van het nieuwe jaar.
Mme Mamatala kwam de woonkamer binnen en vroeg Haps en mij of we mee wilden naar Ha Ramohajane, een dorpje verderop. Ze moest wat boodschappen afleveren bij een man die ze kent. We stapten in de auto, stopten onderweg bij een plaatselijke supermarkt (zie foto) en tijdens het uur hobbelen in de auto kom ik meer te weten over de man waar we naar toe gaan. Mme Mamatale heeft hem haar ouders oude huis gegeven om tijdelijk in te wonen. Ntate Tau had geen huis, geen geld om samen met zijn kinderen te zijn. Ze nam hem aan als werknemer in het dorpje, en gaf hem het huisje om samen met zijn kinderen in te wonen.
Toen ze hem aannam was hij een gezonde man, maar om de een of andere reden is hij met zijn medicijnen gestopt en heeft zijn heil gezocht bij de traditionele dokter. Met dit als resultaat.
We arriveren in Ha Ramohanjane. We laden de boodschappen uit de auto en komen binnen in een klein keukentje. Het is heet, vies en donker. Mohau, zijn 8 jarige zoontje neemt ons mee naar een volgende kamer, en daar ligt Ntate Tau. Een hoopje botten, op een dun matrasje op de grond.
De oude deken met gaten bedekt zijn lichaam voor een deel, maar het is onmogelijk niet te zien dat hij vel over been is. Zijn knieën, handen, ellebogen lijken veel te groot voor de rest van zijn lichaam. Hij groet ons in Sotho, en steekt zijn hand uit. Het lijkt hem bakken vol energie te kosten.
Na wat gepraat neemt Mme Mamatala de leiding: het jongetje wordt op pad gestuurd, Haps en ik krijgen een bezem in de handen geduwd, de andere kinderen moeten zich wassen met een teil water in de woonkamer. Mme Mamatala begint te koken in de keuken.
Mme Mamatala lijkt boos te zijn en wanneer het jongetje terug komt spreekt ze de kinderen en een vrouw streng toe. Terwijl we aan het schoonmaken zijn verteld Haps me wat er gebeurd. Een week geleden had Mme Mamatala boodschappen gebracht. Nu Ntate Tau terug is uit het ziekenhuis, zorgt zij ervoor dat hij regelmatig te eten heeft zodat hij zijn medicijnen kan nemen en aan kan sterken.
Mensen in het dorp zijn erachter gekomen dat er eten aan de kinderen wordt gebracht en hebben hun kans genomen. Ze hebben tegen de kinderen gezegd dat ze moeten delen, met als resultaat dat het gezin al een paar dagen geen eten meer heeft. De 14 jarige dochter was net die ochtend vertrokken naar Maseru om daar op de een of andere manier aan geld te komen. Haar 8 jarige broertje en 6 jarige zusje bleven achter met de zieke vader. Ze hebben honger en zijn vies.
De vrouw in de kamer, met haar baby op de rug, is net opgehaald door Mohau. Zij wordt betaald door Mme Mamatala om voor Ntate Tau en de kinderen te zorgen en het huis netjes te houden. Ze doet overduidelijk haar werk niet en heeft meer supervisie nodig. Na streng te zijn toegesproken steekt ook zij de handen uit de mouwen en maakt de keuken schoon, terwijl haar 1 jarige zoontje met een stok uit de gedroogde koeienpoep speelt, dat wordt gebruikt als kolen in het fornuis.
De hele middag maken we schoon, zo goed en zo kwaad als dat gaat zonder stromend water, zonder dweil en zonder schoonmaakmiddelen. Een paar uur later zijn de kinderen schoon gewassen, is de afwas gedaan, is de 'tuin' geveegd en staat er een maaltijd (geen groenten, want er is geen koelkast) op tafel, en is iedereen weer even wakker geschud. Ntate Tau ligt al die tijd op de grond in de andere kamer, met geen mogelijkheid kunnen zijn benen zijn lichaam dragen op dit moment.
Haps en ik voelen ons vies, we zitten onder het stof en langzaamaan is ons enthousiasme veranderd in wanhoop. (vorken en lepels afwassen, om ze vervolgens in een smerige la te leggen.. De hulp die we proberen te geven lijkt niet goed genoeg, er moet zoveel meer gebeuren).
Wanneer alles redelijk aan kant is, bidden we met Ntate Tau en de kinderen en laten het huis achter.
Je voelt het misschien al aankomen... Er is hulp nodig in dit gezin. Mme Mamatala heeft hulp nodig om dit gezin te helpen. Op dit moment is zij de enige die er voor hen is. Ntate Tau's familie wil niks met hem te maken hebben, omdat ze bang zijn dat ze voor zijn begrafenis moeten betalen. Er is geen regeling van de overheid, geen sociale dienst in het land, niks. Het gezin staat er alleen voor. En ikzelf ben bang dat over een paar weken de kinderen er wellicht alleen voor staan.
Mme Mamatala heeft niet om hulp gevraagd, maar het is nodig. Ze kan dit niet alleen doen, ze heeft een eigen bedrijf dat moet blijven lopen, ze heeft een man thuis, er zijn meer mensen die hulp van hen krijgen en ze hebben zelf al geen geld om een wasmachine te kopen bijvoorbeeld.
Op de weg terug naar huis vertelde ze dat ze waarschijnlijk zelf een paar weken in het huisje gaat wonen om de Ntate Tau op krachten te krijgen (ze zegt dat hij er al beter uit ziet dan een paar weken geleden) en zal vaak heen en weer rijden om de situatie in de gaten te houden. Ze betaald al de boodschappen, de benzine en haar tijd uit eigen zak, ondanks dat ze zo weinig hebben.
Er is hulp nodig. Gelukkig is de basisschool gratis in Lesotho, maar het ziekenhuis en de middelbare school, alles kost geld, en op dit moment is er geen geld om hen te helpen. Er is geen werkloosheidsuitkering, geen aow, geen kinderbijslag, geen verzekering. Mensen moeten zichzelf redden en het is moeilijk. (Ik werk hierbijvoorbeeld voor €5,14 per uur en dat is een relatief goed salaris, maar lang niet genoeg om een heel gezin van te kunnen onderhouden).
En daarom schrijf ik deze blog. Als eerste bid voor deze familie en Mme Mamatala en Ntate Mpho. Als tweede, help alsjeblieft mee om hen financieel te steunen. Een eenmalige gift, of een maandelijks bedrag. Het hoeft niet veel te zijn, euro's zijn veel waard hier en elke kleine bijdrage neemt wat gewicht van Mme Mamatala's schouders.
Ntate Tau heeft geen perfect leven geleden, maar niemand verdiend het om zo te leven, en zeker zijn kinderen niet.
Help alsjeblieft! Je kunt het geld overmaken naar mijn rekeningnummer:
NL57 RABO 0387 0227 24 t.n.v. J.C. Eikelboom, met als onderwerp 'Ntate Tau' (stuur mij een mailtje als je dat hebt gedaan).
Ik zal het vervolgens op 31 januari overmaken naar Mme Mamatala (het kost minstens 10 euro om geld over te maken naar een Zuid Afrikaanse rekening, vandaar dat ik het eerst zal verzamelen). Mme Mamatala is een verantwoordelijke en eerlijke vrouw en zal goed met het geld om gaan. Ze heeft onlangs een award gewonnen voor beste vrouwelijke ondernemer, omdat ze zoveel projecten start en mensen aan banen helpt. Ze verdient er zelf geen drol aan, maar doet het allemaal vanuit een goed hart.
Dit is een kans om een verschil te maken in iemands leven. De zieke, uitgehongerde lichamen die je op tv ziet..het is echt en Ntate Tau is een van hen.
Het is misschien een beetje een wanhopige uitroep en ik heb geen idee of er iets van geld zal komen, maar dit is het minste wat ik kan doen. Ik heb de mogelijkheid mensen aan te spreken die meer verdienen dan waar zij ooit van kunnen dromen en daar wil ik graag gebruik van maken.
Tot zover mijn niet normale Afrikaanse verhaal... Ik kom er steeds meer achter hoe 'veilig' en goed georganiseerd Nederland is. Het is uniek!
